"Je moet wel echt iets gaan doen aan de communicatie bij jouw medewerkers die maaltijden serveren in het restaurant".  Dat was een toegift in het nagesprek met een facilitair manager. Verantwoordelijk voor keuken en restaurant. Ze reageerde wat verrast. "Oh, hoezo dan?" Blijkbaar was het haar nog niet opgevallen. 

De situatie: een vakantiekracht van ongeveer 16 jaar bracht de maaltijden van de keuken naar de bewoners. In elke hand een maaltijd. Ze liep naar de bewoners toe, zet de maaltijd op de tafel en ging weer terug naar de keuken. Er was geen woord gesproken. Was dit een incident? Had zij niet de beste contacten met deze bewoners? Dit was een eerste indruk. Toch maar even kijken of er ook nog een tweede komt. En die kwam.

Die ging precies zo. Aan een andere tafel. Met andere bewoners. Daar kon het niet meer aan liggen. Hoe deden andere medewerkers dit? Dat ging anders." Goedemiddag. Alstublieft. Hier is uw maaltijd. Lekkere nasi en saté. Eet u smakelijk". Hé, dacht ik:" het kan dus wel". 

Eerder heb ik al geschreven over leiderschap. Over het stellen van vragen. De eerste vraag die een medewerker zal hebben wanneer hij begint is de vraag: "wat wordt er van mij verwacht "? Ongeacht hij of zij, ongeacht de leeftijd en ongeacht de functie; kok, keuken assistent, facilitair medewerkster of voedingsassistent. Ik vraag me af of de vraag aan de medewerkster is gesteld:" weet je wat er wordt verwacht?" 

Als leidinggevende kan je afwachten totdat de medewerker de vraag stelt. Maar ja, je bent nu eenmaal leidinggevende. Je hebt de verantwoordelijkheid. Je wil later niet geconfronteerd worden met bewoners die klagen over de wijze waarop de maaltijden worden geserveerd. Dus wat let je om deze vraag te stellen. 

In de keuken wordt er veel aan gedaan om een goede maaltijd te kunnen presenteren. Met alles waar een kok verantwoordelijkheid voor heeft; schone handen, verse producten, niets over de uiterste houdbaarheid, koelingen en vriezers die goed werken enzovoort. Dat doet die kok goed. Nu aan de slag als leidinggevende. Met het stellen van vragen. Niet denken dat de ander het wel weet. Of misschien wel hopen...

Zien hoe er gewerkt wordt helpt ook. Ik zag het tenslotte ook. En vervolgens dat te durven benoemen is natuurlijk wel van belang. Dan is er sprake van concrete observaties en voorbeelden. Op deze wijze kan dit gepast besproken worden met elkaar. Want wie zit erop te wachten om in de nabijheid van directe collega's te worden gecorrigeerd? Tegelijkertijd, deze vraag en deze feedback hebben het meeste zin als ze aansluitend worden gepresenteerd.

En eigenlijk is het een kwestie van aandacht. Want wie wil er nu niet geholpen worden om het werk nog beter te doen?