Hygiëne en voedselveiligheid is een kwestie van werken. Het is nu eenmaal zo dat het heel vaak gemakkelijker is om onhygiënisch te werken dan juist hygiënisch. Neem nu het afvegen van de handen aan de koksdoek. Dat komen we toch nog vaak genoeg tegen in de keuken. Zelfs bij de jonge garde. Wordt er dan op school ook geen aandacht aan gegeven vraag ik mij af?

Kijk ik naar de 'Hygiënecode voor de voedingsverzorging in zorginstellingen en Defensie' en gebruik ik CTRL-F om te zoeken naar "handen" dan kom ik 8 resultaten tegen. Dat zijn er in ieder geval meer dan 3. Blijkbaar is het voorkomen van kruisbesmetting dan toch wel belangrijk...

Ook in de "hygiënecode voor de horeca" kom ik de nodige resultaten tegen. En ook allerlei regels over sieraden. Zoals het simpele advies om geen sieraden te dragen tijdens werkzaamheden in de keuken. Dit is toch echt heel anders als wat ik op tv tegenkom. Hoe kan dat nou? Is handen hygiëne geen punt om te scoren? Het lijkt erop. En simpelweg vertellen dat de regels anders zijn als wat ik op dat moment zie heeft weinig toegevoegde waarde. Sterker, misschien levert het wel ergernis op bij de ander.

Totdat ik kom met resultaten van onderzoek. Bijvoorbeeld handafdrukken. Liefst van de persoon waarmee ik in gesprek ben. Zeker indien er direct contact is met voedingsmiddelen, dan zijn schone handen geen luxe maar een must. Denk aan catering. Verse broodjes. Er zijn heel wat bedrijven in Nederland die zich daarmee bezighouden. Zijn er net zoveel bedrijven die zich bezighouden met het onderwerp handenhygiëne? Ik ben benieuwd.

Daarom is het van belang om je te realiseren dat dit soort zaken weinig te doen hebben met kennis en vaardigheden. Mensen gaan geen instructies lezen als ze daar niet voor open staan. Zo simpel is het. En dan moet er eerst wat anders gebeuren voordat het zin heeft om te vertellen of te werken aan instructies. Weten wat er fout kan gaan is veel belangrijker. Wat de effecten kunnen zijn eveneens. En als dan beeld en geluid wordt gecombineerd? Dan komt de boodschap nog beter over.

Dicht bij de medewerkers zijn is ook een vereiste. Niet praten tegen. Dat heeft weinig zin. Praten mét wel. Dan heb je wel een trainer nodig die dat snapt. En die de kwaliteiten heeft om dat op die wijze vorm te geven. Die bovendien de praktijk van de deelnemers als uitgangspunt neemt. Dan hebben we het tenminste ergens over.
Trainen? Dat is een investering in mensen. Een investering in aandacht. Maar die moet wel resultaat hebben op de werkvloer. 

Een begrip dat vaak genoemd wordt is "tenminste houdbaar tot". Hoe langer deze is hoe liever veel mensen het hebben. Volgens mij mogen trainers dat zich best beseffen. Bij producten wordt er flink geïnvesteerd in houdbaarheid en in voorspellende modellen om dat voor elkaar te hebben. Wat doet de trainer daarvoor?
Vers & Veilig snapt dat. 

Vers & Veilig begrijpt ook dat elke investering op de weegschaal komt. En dat niet alleen de prijs van de training mag ook de tijd van de deelnemers een rol speelt. Logisch dat op het ene moment er een keuze is voor elearning en het andere moment deze-elearning totaal geen zin heeft. Als mensen het allemaal wel weten maar niet doen, dan moeten we echt in gesprek. Of het moet zijn dat u alleen maar een dossier wilt vullen met een papiertje.

Misschien is dat gesprek daarom ook wel een goed startpunt. Om eens te bekijken hoe we dit kunnen vormgeven. Wat resultaten moeten zijn. Met welke mensen u dat resultaat wilt bereiken. Zijn dat oude rotten in het vak of jong gedienden? Kennen zij het klappen van de zweep of schort daar nog het een en ander aan?
En wat heeft u al in huis om dat resultaat te bereiken? En welk budget heeft u daarover?  

Tot slot? Hebben de medewerkers alles om datgene te doen wat ze zouden moeten doen? Ook zoiets als een fatsoenlijke handenwasgelegenheid?